Toen Vera Mann haar hond moest laten inslapen voelde het plots heel stil in huis. Eenzaamheid noemt ze het niet, want ze heeft nog veel mensen om haar heen.
“Maar een hond dat is toch iets heel anders. Je gaat er bewust een paar keer mee wandelen. Dat is een zeer sociale aangelegenheid. Door de buurt lopen, mensen groeten, dingen zien en beleven. Door mijn hond realiseerde ik me elke dag opnieuw op wat voor fantastische plek ik woon in Amsterdam”, zegt ze in Party.
Vera twijfelde of ze opnieuw een hond zou toelaten in haar leven of niet. Haar leeftijd speelde natuurlijk een belangrijke rol.
“Als ik nu opnieuw een hond zou aanschaffen en het beestje wordt dertien, veertien of vijftien jaar, dan ben ik zelf dik in de zeventig. Nou kan dat allemaal wel, en ik woon op de eerste etage dus ook niet zo vreselijk hoog. Maar mijn vorige hond heb ik het laatste jaar van haar leven de trap moeten opdragen, 35 kilo. Het is dus een stevige afweging geweest. Ik vind het confronterend dat ik mijn leeftijd daarbij in overweging moet nemen.”
